یه روز سرد زمستانی در حالی که بارون داشت نمنمک میبارید سوار قطار شدم تا از لندن به سمت گلاسکو حرکت کنم. زمانی که سوار قطار شدم از خستگی خوابم بردتا موقعی به خودم اومدم که قطار شروع به حرکت کرد من از سرو صدا از خواب بیدار شدم.
تو ذهنم جرقهای زد باز از خودم پرسیدم: انزلی همچنین زمینهایی داره؟ اگه داره پس ورزشکارهاش کجان؟
تو ذهن خودم زمینها رو یکی یکی نام بردم گفتم: زمین شهاب، اون که همش ساختمون شد زمین پاس،هم روش آپارتمان ساختند یه زمینم که سمت طالب آباد بود هر چند نصف خاکی بود نصف چمن اما جمعه صبحها شلوغ میشد اونم که دانشگاه آزاد خریده انداخته اونجا نمیسازه حداقل یه دانشگاه درستو حسابی داشته باشیم فقط یه سری جوون از ورزش و تفریح محروم کرده. خلاصه به هرزمینی که تو بچگی یادم بود توش بازی میکردیم یه اتفاق نا خوشایندی براش افتاده بود.
همین مسائل هستند که ورزش یک شهر قهرمان پرور داره از بین میره، کجاست اون زمانی که کاپیتان تیم ملی فوتبال یک انزلیچی بود، کجاست اون زمانی که تو هر رشته ورزشی سرو گردن از همه بالا تر بودیم و کجاست ملوان ، کجاست بوکس و قایقرانی انزلی...
راستی چرا اینطوری شد؟ چرا انزلی به این روز افتاده؟
برای بی لیاقتی مسئولین ورزش یا بی لیاقتی مسئولین شهر، اصلا ممکن بخاطر بی بندوباری این زمین خورها باشه شایدم سیاستها و مدیریت غلط کلی کشور و...
چرا نباید سرمایه گذاری در ورزش درست انجام بشه، چرا شهرهای که فوتبال ندران دو یا سه استادیوم دارند مانند یزد، سنندج اما شهرهای که دو یا سه تیم فوتبال دارن استادیوم حسابی ندارند مانند اهواز ، انزلی ، آبادان و...
تا کی مدیریت نادرست تا کی مسئولین ورزشی شهر می خواهند سکوت کنند.
یعنی حق تیم پر افتخار ملوان یک استادیوم تازه ساخت با امکانات مجهز نیست، واقعا اشتیاق به ورزش در بین مردم این شهر نمی بینید؟
من دیگه به آخر خط رسیدم باید قطارو ترک میکردم، امیدوارم روزی برسه این مشکلات به اخر خط برسند و این مدیران نالاق ورزش انزلی را ترک کنند.
سینا
عکس از امیر عبدالپناه
قطار در حال حرکت بود منم خستگیم در رفته بود و داشتم به مناظر سر سبزی نگاه میکردم که از دو طرف پنجره قطار میشد دید ، من یاد شمال ایران انداخت و یاد آب و هوا و سر سبزی گیلان زمین.همینطور که جلو میرفتیم من چشمم به یه برکه خورد یاد زادگاهم افتادم شهر زیبای انزلی، برکه تدأعی خاطری بود از تالاب زیبا و بی نظیر انزلی که در حال از بین رفتن است.
به تفاوتها و شباهتها اینجا و آنجا فکر میکردم که یک باره متوجه زمینهای چمن یک دستی شدم که در مسافت طولانی جوونها مشغول بازی فوتبال و ورزش ملی خودشون یعنی راگبی، هاکی، کریکت و گلف بودند. به خودم گفتم: چقدر زمین؟ چقدر ورزشکار؟ بی خود نیست که معروفترین لیگ برتر دنیا رو مال خودشون کردن یکی از بزرگترین منابع درامد براشون به حساب میاد.تو ذهنم جرقهای زد باز از خودم پرسیدم: انزلی همچنین زمینهایی داره؟ اگه داره پس ورزشکارهاش کجان؟
تو ذهن خودم زمینها رو یکی یکی نام بردم گفتم: زمین شهاب، اون که همش ساختمون شد زمین پاس،هم روش آپارتمان ساختند یه زمینم که سمت طالب آباد بود هر چند نصف خاکی بود نصف چمن اما جمعه صبحها شلوغ میشد اونم که دانشگاه آزاد خریده انداخته اونجا نمیسازه حداقل یه دانشگاه درستو حسابی داشته باشیم فقط یه سری جوون از ورزش و تفریح محروم کرده. خلاصه به هرزمینی که تو بچگی یادم بود توش بازی میکردیم یه اتفاق نا خوشایندی براش افتاده بود.
همین مسائل هستند که ورزش یک شهر قهرمان پرور داره از بین میره، کجاست اون زمانی که کاپیتان تیم ملی فوتبال یک انزلیچی بود، کجاست اون زمانی که تو هر رشته ورزشی سرو گردن از همه بالا تر بودیم و کجاست ملوان ، کجاست بوکس و قایقرانی انزلی...
راستی چرا اینطوری شد؟ چرا انزلی به این روز افتاده؟
برای بی لیاقتی مسئولین ورزش یا بی لیاقتی مسئولین شهر، اصلا ممکن بخاطر بی بندوباری این زمین خورها باشه شایدم سیاستها و مدیریت غلط کلی کشور و...
چرا نباید سرمایه گذاری در ورزش درست انجام بشه، چرا شهرهای که فوتبال ندران دو یا سه استادیوم دارند مانند یزد، سنندج اما شهرهای که دو یا سه تیم فوتبال دارن استادیوم حسابی ندارند مانند اهواز ، انزلی ، آبادان و...
تا کی مدیریت نادرست تا کی مسئولین ورزشی شهر می خواهند سکوت کنند.
یعنی حق تیم پر افتخار ملوان یک استادیوم تازه ساخت با امکانات مجهز نیست، واقعا اشتیاق به ورزش در بین مردم این شهر نمی بینید؟
من دیگه به آخر خط رسیدم باید قطارو ترک میکردم، امیدوارم روزی برسه این مشکلات به اخر خط برسند و این مدیران نالاق ورزش انزلی را ترک کنند.
سینا